houden een wake op vrijdag 5 december 2003
vanaf 12.45 uur op het SPUI in AMSTERDAM (Lieverdje)

3 jaar Intifada en 36 jaar bezetting is meer dan genoeg!

LEES OVER HET NIEUWE AKKOORD VAN GENEVE

Is er leven na Sharon?
Gisteren is het Akkoord van Geneve gepresenteerd, een blauwdruk voor vrede in het Midden Oosten, zoals de Palestijnse en Israëlische onderhandelaars het noemen. Onder leiding van Yasser Abed Rabbo, een Palestijnse voormalig minister van Informatie en Yossi Beilin, een Israëlisch voormalig minister van Justitie, is er maanden lang overlegd en ze kwamen tot de conclusie dat alleen compromissen van beide kanten tot een begin van vrede kunnen leiden. De regering Sharon heeft onmiddellijk negatief gereageerd en verklaard dat alleen zij het recht hebben vredesakkoorden te tekenen. Het verdrag wordt al op dag 1 door de twee partijen verschillend geïnterpreteerd. Hieronder 2 scenario's:

Het voorafgaande in Israël:
Een zeer slechte economische situatie, hoge werkeloosheid, 900 doden, vele gewonden door zelfmoordacties, drie jaar geen enkel vredesinitiatief van de Sharon-regering. Maar toch: naast het voortdurende werk van kleine maar fijne mensenrechten organisaties, beginnen ook moedige Israëlische militairen ongehoorzaamheidsacties (zelfs een groep piloten, de elite van het leger, weigert de Palestijnse burgerbevolking als schietschijf te gebruiken), de stafchef van het Israëlische leger Yaalon start zijn 'People's Voice' petitie en onlangs laten 3 voormalige directeuren van de binnenlandse geheime dienst Shin Beit zich in de grootste krant van Israël uitgebreid interviewen over het criminele gedrag van Sharon en het leger in de Bezette Gebieden. Documentaire-filmmakers proberen het Israëlische publiek de ogen te openen voor de dagelijkse, gruwelijke werkelijkheid bij de checkpoints. Er wordt gesproken over het einde van de joodse staat en dus zouden de verwachtingen hoog gespannen mogen zijn wanneer er eindelijk een verreikend initiatief op tafel komt.

Het verdrag spreekt van:

- terugtrekking van Israel naar de grenzen van vòòr 1967;

- het ontruimen van nederzettingen;

- Jeruzalem als hoofdstad van twee staten;

- een multinationale legermacht, die moet toezien op de veiligheid van beide partijnen en naleving van het verdrag moet verzekeren;

- de Palestijnse vluchtelingen, die onder toezicht van een Internationale Commissie compensatie krijgen voor het verlies van hun eigendom en voor hun vluchtelingen status, en vluchtelingen, die zich mogen vestigen in Palestina, of gastlanden waar ze nu al leven, of als de regering daar zin in zou hebben zelfs in Israel;

- een corridor tussen Gaza en de West Bank, die Israëlisch grondgebied blijft, maar onder Palestijnse bestuur staat;

- alle Palestijnse gevangenen die in de loop van 30 maanden vrij dienen te komen, nadat de verschillende regeringen het verdrag hebben getekend......

Voorlopig zijn volgens dagblad Ha'Aretz 31 % van de Israëliers voor dit verdrag, 38 % ertegen en heeft 31 % helemaal geen mening.

Ondertussen in Palestina:
3 jaar Intifada hebben een verwoestende uitwerking op de Palestijnse bevolking: meer dan 2.500 doden, bijna 25.000 gewonden; de afsluitingen d.m.v. checkpoints; de daarmee gepaard gaande ontwrichting van de economie - per jaar 12 tot 15 % (2001) verlies van Bruto Nationaal Product - die bijna 70 % van de Palestijnse bedrijven dwingt te sluiten of op halve kracht door te gaan; landconfiscatie, verwoestingen van openbare gebouwen en privé huizen, citrusbomen, olijfboomgaarden, waterbronnen... Dit alles resulteerde in werkelooosheid van 67% in Gaza en 48% in de West Bank terwijl 75 % van alle Palestijnen van minder dan $2 per dag moet zien rond te komen. Tenslotte de recente bouw van de Muur, die nog meer land confisceert en omsingelde steden doet leeglopen, omdat alle economische activiteit onmogelijk wordt gemaakt.

Hetzelfde verdrag roept van Palestijnse kant gemengde en boze reacties op; protesten en demonstraties.
Hebben ze de bittere nasmaak van de Oslo Accoorden nog in de mond? Zij lezen heel andere dingen in het akkoord:

- De 1ste enorme concessie van Palestijnse kant is dat er niet meer van het recht op terugkeer wordt gesproken, maar over compensatie voor de vluchtelingen van 1948, terwijl het totaal aan de Israëlische regering wordt overgelaten of ze 0 dan wel 1000 van de 4 millioen Palestijnse vluchtelingen laten terugkeren. De protesten hiertegen zijn uit het oogpunt van humanitair en internationaal recht begrijpelijk en gerechtvaardigd. Maar ook deze Palestijnse onderhandelaars hebben het recht op terugkeer- verwoord in de UN resolutie 194 van 1948- niet helemaal opgegeven, want dan zou hun legitimiteit in de ogen van de Palestijnse bevolking helemaal in een klap verdwenen zijn.

- De tweede enorme concessie: Hoewel de nederzettingen in Gaza worden opgegeven, mag Israël nederzettingen legaliseren en behouden op de West Bank, die ruw weg 300.000 van de 400.000 kolonisten herbergen, inclusief alle post -1967 joodse nederzettingen in Arabisch Oost-Jeruzalem. De Palestijnen krijgen territoriale compensatie hiervoor, met eigen bestuur, zoals ook in de overige delen van West Bank en Gaza, inclusief de Arabische wijken in Oost-Jeruzalem. Het soevereine Palestina blijft een land zonder leger. En wat gebeurt er met het Israëlische leger, vragen ze zich wellicht af, het 4de grootste ter wereld en een atoommacht?

De Palestijnse onderhandelaars moeten zich zeer bewust zijn van de enorme druk om tot wat voor akkoord dan ook te komen, omdat ze net als de Israëlische kant vrezen dat over niet al te lange tijd er helemaal niets meer te onderhandelen valt. De voldongen-feiten bezetting van de Sharon-regering en het bouwen van de muur geven het al bestaande apartheidsregime een blijvende status. Ze willen de wanhoop, apathie en totale onverschilligheid van de beide partijen voor elkaar vóór zijn. De Oslo akkoorden bleken voor de Palestijnen uiteindelijk een fopspeen, omdat de bouw van de nederzettingen onafgebroken doorging, terwijl zij als historisch compromis 78 % van hun oorspronkelijke land- eisen hadden opgegeven.
Of dit akkoord enige kans van slagen heeft? Het loslaten van het zo wezenlijke recht op terugkeer maakt dat niet echt aannemelijk Misschien als slinger om de motor weer op gang te brengen? Alleen in die zin steunen de Vrouwen in het Zwart elke poging om druk uit te oefenen op de regering Sharon, om de totale inertie te stoppen en het vredesproces weer tot leven te brengen.

Daarom vriendinnen en vrienden, trek iets zwarts aan en kom vrijdag naar het Spui, om onze leuzen kracht bij te zetten
(de Sint steunt onze eisen en wil ook komen, als hij even tijd heeft).