We beginnen deze maand met twee petities, die jullie allemaal kunnen ondertekenen (graag zo spoedig mogelijk).
Vanwege deze misdragingen hebben wereldwijd talloze steden (o.a. Londen en St. Louis), regio's en instellingen Veolia met succes de deur gewezen. In Nederland gebeurde dit onder andere in de stadsregio's Utrecht en Den Haag.
TEKEN s.v.p. want het aanbieden van een succesvolle petitie tegen de komst van Veolia bussen, geeft ons het recht de Statenleden van Brabant, zittend in de Commissie van Mobiliteit en Financiën persoonlijk toe te spreken!
http://petities.nl/petitie/nee-tegen-veolia-in-zuid-nederland
Het Israëlische Parlement is bezig dit onzalige plan er door heen te jagen, waardoor dozijnen zogeheten ‘niet erkende dorpen’, die al decennia geen enkele staats services (zoals water, gas, elektra) krijgen, met de grond gelijk gemaakt kunnen worden De wet moet het mogelijk maken de dorpen van de Bedouinen - NB formeel Israëlische burgers- in the Naqab (Negev klik hier) te slopen en te vervangen door joodse settlements.
Vorige week vond voor het eerst - in veel te lange tijd -, een echt belangrijke doorbraak plaats: In Genève is een akkoord gesloten tussen de zes grootmachten en Iran over het nucleaire programma van Iran. Amerika, China, Rusland, Duitsland en zelfs het eerst onwillige Frankrijk tekenden samen met de Iraanse minister Mohammad Javad Zarif van Buitenlandse Zaken de overeenkomst, die de bouw van een nieuwe Iraanse plutoniumreactor stil legt en een deel van een voorraad verrijkt uranium neutraliseert. Verder zegde Iran toe inspecteurs toe te laten tot diens nucleaire faciliteiten [gebeurt al jaren, want Iran is lid van de VN-atoomagentschap i.t.t. Israël], om te controleren of het land zich aan de afspraken houdt. In ruil voor de concessies krijgt Iran toegang tot 3 miljard euro aan buitenlandse tegoeden, zo blijkt uit een officieel document waarover CNN beschikt.
Ook worden internationale sancties voor goud, petrochemicaliën en auto's deels opgeheven. Verder zal de VS humanitaire hulp, zoals medicijnen en voedsel, niet meer achterhouden en worden sommige sancties op transport en de verzekering van olie opgeheven.
Iran roept al jaren geen atoombommen te willen maken, maar net als alle andere landen wel recht te hebben op atoomenergie voor vreedzame doeleinden. Tot nu toe luisterde niemand. De Iraanse Opperste Leider Ayatollah Ali Khamenei zei dat het akkoord van zondag een basis is voor verdere ''intelligente stappen''. Volgens Obama is de deal een ''nieuwe weg naar een veiliger wereld''. Vrouwen in het Zwart vindt al jaren dat de oorlogszuchtige taal van Israël, met iedere week een oproep Iran aan te vallen, nou juist de vrede bedreigt.
Netanyahu noemt het dan ook meteen ‘een historische vergissing’ en het bijzondere is nu, dat voor het eerst niemand meer naar hem luistert. Klik hier voor details akkoord.
Lees het voortreffelijke artikel van de nu 90 jarige Israëlische oprichter van ‘Gush Shalom’, journalist, schrijver en oud-politicus Uri Avnery over de vraag wie er eigenlijk gelijk heeft:
Noam Chomsky, die altijd beweerde dat Israël slechts een pion van de VS en haar belangen is of twee Amerikaanse hoogleraren, die een boek schreven met de bewering, dat Israël praktisch de hele buitenlandse politiek van Amerika controleert.
De strijd van de titanen
van Ury Avnery
(vertaling Marianne van Ophuijsen)
Dit is niet alleen een strijd tussen Israël en de VS. het is ook niet alleen een gevecht tussen het Witte Huis en het Amerikaanse Congres. Het is ook een gevecht tussen intellectuele titanen.
Aan de ene kant staan de twee befaamde hoogleraren Stephen Walt en John Mearsheimer. Aan de andere kant de internationaal vermaarde intellectueel Noam Chomsky.
De vraag is of de hond met z‘n staart kwispelt of de staart met de hond.
Zes jaar geleden schokten de twee hoogleraren de VS (en Israël) toen zij een boek publiceerden, “De lobby van Israël en de buitenlandse politiek van de VS”, waarin zij stelden dat de buitenlandse politiek van de Verenigde Staten van Amerika, tenminste die in het Midden Oosten, praktisch wordt gecontroleerd door de staat Israël.
Om hun analyse te parafraseren, Washington DC is in feite een kolonie van Israël. Zowel de Senaat als het Huis van Afgevaardigden zijn door Israël bezette gebieden, ongeveer net zo als Ramallah en Nablus.
Dit staat lijnrecht tegenover de stelling van Noam Chomsky dat Israël een pion van de VS is, door het Amerikaanse imperialisme gebruikt, om zijn eigen belangen te behartigen.
(Ik gaf destijds als commentaar dat beide kanten gelijk hadden, en dat dit een unieke hond-staart verhouding is. Ik citeerde zelfs het oude joodse grapje van de rabbi die de aanklager vertelt dat hij gelijk heeft en dan tegen de beklaagde hetzelfde zegt. “Maar ze kunnen toch niet allebei gelijk hebben!” protesteert zijn vrouw. “Jij hebt ook gelijk!” is zijn antwoord.)
Intellectuele theorieën kunnen maar zelden onderworpen worden aan een laboratoriumproef. Maar deze wel.
Dit gebeurt nu. Tussen Israël en de VS is een crisis gegroeid, en die is nu in het openbaar gekomen.
Het gaat om de vermeende Iraanse kernbom. President Barack Obama is vastbesloten ieder militair wapengekletter te vermijden. Premier Binyamin Netanyahu is vastbesloten een compromis te voorkomen.
Voor Netanyahu is de Iranese nucleaire ontwikkeling een zaak van het grootste belang geworden, zelfs een obsessie. Hij praat er onophoudelijk over. Hij heeft verklaard dat het een “existentiële” bedreiging voor Israël is, dat het een mogelijke tweede Holocaust dreigt te worden. Vorig jaar zette hij zichzelf voor gek in de bijeenkomst van de VN Algemene Vergadering, met zijn kinderachtige tekening van de bom.
Cynici zeggen dat dit alleen maar een truc is, een succesvol foefje om de aandacht van de wereld af te leiden van de Palestijnse kwestie. En inderdaad, het Israëlische beleid van bezetting en nederzettingen is rustig doorgegaan, buiten het voetlicht van de wereldpolitiek.
Maar in de politiek kan één handigheidje verschillende doelen tegelijk dienen. Netanyahu is serieus over de Iraanse bom. Het bewijs: over deze kwestie is hij bereid iets te doen dat geen Israëlische premier ooit eerder heeft durven doen: de betrekkingen tussen Israël en de VS in de waagschaal stellen.
Dit besluit is van het grootste gewicht. Israël is afhankelijk van de VS in bijna ieder opzicht. De VS betaalt Israël een jaarlijkse toelage van ten minste drie miljard dollar en in feite veel meer. De VS geeft ons militair materieel met de laatste snufjes. Amerika’s veto beschermt ons tegen censuur van de VN Veiligheidsraad, wat we ook doen.
We hebben in de hele wereld niet zo een onvoorwaardelijke vriend, behalve misschien de Fiji Eilanden.
Als er iets is waarover praktisch alle Israëliërs het eens zijn, is het dit onderwerp. Een breuk met de VS is ondenkbaar. De verhouding tussen de VS en Israël is, om een door Netanyahu zeer geliefde Hebreeuwse uitdrukking te gebruiken, “de rots van ons bestaan”. Dus wat denkt hij dat hij aan het doen is?
Netanyahu is opgegroeid in de VS. Daar ging hij naar de middelbare school en de universiteit. Daar begon hij zijn carrière.
Hij heeft geen behoefte aan adviseurs over VS-zaken. Hij ziet zichzelf als de slimste deskundige van allemaal.
Hij is geen dwaas. Hij is ook geen avonturier. Hij baseert zich op degelijke inschattingen. Hij gelooft dat hij in staat is deze strijd te winnen.
Je zou kunnen zeggen dat hij een aanhanger is van de Walt-Mearsheimer doctrine.
Zijn huidige stappen zijn gebaseerd op de veronderstelling dat in een directe confrontatie tussen het Congres en het Witte Huis, het Congres zal winnen. Obama, die al verzwakt is door andere zaken, zal worden verslagen, ja zelfs vernietigd.
’t Is waar, Netanyahu bleek het mis te hebben toen hij de vorige keer iets dergelijks probeerde. Tijdens de laatste presidentsverkiezingen steunde hij openlijk Mitt Romney. Het idee was dat de Republikeinen vast en zeker zouden winnen. De joodse casinobaron Sheldon Adelson stortte geld in hun campagne, terwijl hij tegelijkertijd een Israëlisch dagblad met enorme oplaag financieel onderhield, met als enig doel Netanyahu te steunen.
Romney “kon niet verliezen”- maar deed dat toch. Dit had een les moeten zijn voor Netanyahu, maar hij nam die niet ter harte. Hij speelt nu hetzelfde spelletje, maar met een oneindig veel hogere inzet.
We zitten nu midden in de strijd, en het is nog te vroeg om de uitkomst te voorspellen. De joodse pro-Israël lobby AIPAC, gesteund door andere joodse en evangelische organisaties, richt nu alle kracht op Capitol Hill. Het is een indrukwekkende vertoning.
Senator na Senator, Congreslid na Congreslid komen naar voren om de Israëlische regering te steunen tegen hun eigen president. Dezelfde mensen die op en neer sprongen als marionetten aan een touwtje toen Netanyahu zijn laatste toespraak hield voor de gezamenlijke vergadering van Senaat en Congres, proberen elkaar te overtreffen in hun uitspraken over hun onsterfelijke loyaliteit aan Israël.
Dit gebeurt nu in het openbaar, in een schaamteloze vertoning. Verscheidene Senatoren en Congresleden verklaren openlijk dat zij hun inlichtingen hebben gekregen van de Israëlische geheime dienst, en ze vertrouwen die meer dan de geheime dienst van de VS. Niet één van hen zei het tegendeel.
Dit zou ondenkbaar zijn geweest als er een ander land bij betrokken was, zeg Ierland of Italië, waarvan vele Amerikanen afstammelingen zijn. De “Joodse Staat” neemt een unieke plaats in, een soort omgekeerd antisemitisme.
Inderdaad hebben enige Israëlische commentatoren bij wijze van grap gezegd dat Netanyahu gelooft in de Protocollen van de Ouderen van Zion, het beroemde - en beruchte - traktaat gefabriceerd door de geheime politie van de Tsaar. Het beoogde een (niet bestaande )sinistere samenzwering van de joden aan het licht te brengen om de wereld te gaan regeren. Honderd jaar later komt ‘de controle over de VS’ daar dichtbij in de buurt.
De senatoren en volksvertegenwoordigers zijn niet gek (niet allemaal, in elk geval). Ze hebben een duidelijk doel: herkozen te worden. Ze weten aan welke kant hun boterham gesmeerd is. AIPAC heeft in verschillende gevallen laten zien dat het iedere senator of Congreslid kan wippen die zich niet strikt wil houden aan de door Israël uitgestippelde lijn. Eén enkele zin waaruit iets als kritiek op het Israëlische beleid zou kunnen worden opgemaakt is al genoeg om het lot van een kandidaat te bezegelen.
Politici geven de voorkeur aan openbare schande en om belachelijk gemaakt te worden boven politieke zelfmoord. Geen kamikazepiloten in het parlement.
Dit is geen nieuwe situatie. Het is al minstens enige tientallen jaren zo. Wel is nieuw dat het nu open en bloot is, zonder verfraaiing.
Er is moeilijk achter te komen, op dit moment, in welke mate het Witte Huis door deze ontwikkeling in het nauw komt.
Obama en zijn minister van buitenlandse zaken John Kerry weten dat de Amerikaanse publieke opinie mordicus tegen iedere nieuwe oorlog in het Midden Oosten is gekant. Een compromis met Iran hangt in de lucht. Dat geniet de steun van bijna alle machten van de wereld. Zelfs de Franse uitbarstingen, die geen duidelijk doel hebben, behalve hun vermeende belangrijkheid ten toon te spreiden, zijn niet ernstig.
President François Hollande werd deze week in Israël ontvangen als de heraut van de Messias. Als je je ogen sloot kon je je indenken dat de gelukkige dagen van vóór de Gaulle terug waren, toen Frankrijk Israël bewapende, Israël hielp aan haar kernreactor en de twee landen samen op escapades uit gingen (het slecht afgelopen Suez-avontuur in 1956).
Maar als Obama en Kerry hun rug recht houden en vasthouden aan hun koers richting Iran, kan het Congres dan de tegengestelde koers afdwingen? Zou dit kunnen leiden tot de ernstigste constitutionele crisis in de geschiedenis van de VS?
Als bijzaak gaat Kerry door met zijn pogingen Netanyahu een vrede op te dringen die hij niet wenst. Het lukte de minister van BuZa wel, Netanyahu te brengen tot “onderhandelingen over de uiteindelijke status” (niemand durfde het woord ‘vrede’ uit te spreken, dat verhoede God), maar niemand in Israël of Palestina gelooft dat daar iets uit zal komen. Tenzij, natuurlijk, het Witte Huis de totale macht van de VS inzet bij die inspanning – en dat lijkt meer dan onwaarschijnlijk.
Kerry heeft negen maanden uitgetrokken voor de onderneming, alsof het een normale zwangerschap was. Maar de kans dat er een het eind een baby uitkomt is praktisch nihil. In de eerste drie maanden zijn beide kanten geen stap vooruitgekomen.
Dus wie zal winnen? Obama of Netanyahu? Chomsky of Walt/Mearsheimer?
Zoals commentatoren graag zeggen: de tijd zal het leren. Zet intussen uw geld maar in voor de weddenschap.
De zuidelijke provincies Noord-Brabant en Limburg zijn bezig hun openbaar busvervoer openbaar aan te besteden. Een van de gegadigden is de multinational Veolia. Tegen dat bedrijf loopt echter een internationale boycot. Veolia is doelwit van protesten door zijn rol in de Israëlische bezetting en kolonisatie van de Palestijnse Westoever, inclusief Oost-Jeruzalem. Het bedrijf heeft belangen in het vervoer tussen Israël en de illegale nederzettingen in Bezet Gebied, en in de afvalverwerking ten bate van de nederzettingen.
Het Prawer plan (