Wij zijn hier bij elkaar op deze geweldige demonstratie omdat we vóór de vrede zijn in het Midden Oosten. Wij zijn hier samen om te protesteren tégen de staatsterreur van het Israëlische leger tegen de Palestijnse bevolking in de Palestijnse steden, dorpen en vluchtelingenkampen. Oproepen uit de héle wereld hebben de vernietigingsoorlog niet kunnen stoppen. De Amerikaanse regering, die miljarden militaire steun geeft, is de enige, die onmiddellijk het geweld zou kunnen stoppen, maar wat gebeurt er: Bush laat Sharon z’n klus, zoals hij het zelf noemt, afmaken. Het Israëlische leger gaat door met het doden van ongewapende burgers, het opzettelijk vernielen van bezit, electra- watervoorziening, huizen, de hele infrastructuur; het ploegt olijfboomgaarden om, zonder dat daar enige militaire noodzaak toe is, het verhindert aanvoer van medicijnen en hulpmiddelen. Ambulances, zelfs van het internationaal erkende Rode Kruis mogen niet rijden, gewonden blijven op straat liggen, bloeden dood, soldaten arresteren zelfs gewonden in ambulances, schieten op pers, doktoren, verplegers, burgers, alles wat beweegt; Palestijnse burgers als menselijk schild, het martelen van vastgebonden gevangenen, het executeren van verdachten, doden die dagen blijven liggen op de bank naast hun familie, kortom: Israël schendt alle VN resoluties, internationale verdragen en het oorlogsrecht zoals vastgelegd in de vierde Conventie van Genève.

Wij VROUWEN in het ZWART maken deel uit van een grote internationale vredes- beweging. Het begon in 1988; 1 maand na het begin van de eerste Intifada stonden Palestijnse en Israëlische vrouwen al samen, in het zwart gekleed in het centrum van Jeruzalem zwijgend te demonstreren, vaak door toeterende automobilisten voor hoeren en verraders uitgescholden, maar op den duur, evenzo vaak door het publiek gewaardeerd en gesteund.

Wij Nederlandse Vrouwen in het Zwart zijn vandaag hier, omdat we al sinds 1990 in Amsterdam en andere steden stille protesten houden met de leuzen: ‘Israël weg uit de Bezette Gebieden’ en ‘Ontmantel de Joodse nederzettingen. Twee volken, Twee Staten. Alleen tijdens de Oslo onderhandelingen stonden we er niet omdat we hoopten dat er een akkoord zou komen. Het akkoord, dat er kwam in september 1993 leek mooier dan het was. In de praktijk kreeg De Palestijnse Autoriteit steeds meer de taak de eigen bevolking koest te houden, terwijl Israël de kolonie blijft bezetten en besturen. We ondersteunen de Israëlische en Palestijnse mensenrechten organisaties, die zelfs in deze onmogelijke tijden hun werk proberen te doen. Zolang de Palestijnse organisaties geen enkele bewegingsvrijheid hebben, zamelen de Israëlische Vrouwen in het Zwart en andere vredesactivisten, dagelijks water, voedsel en medicijnen in, waarbij ze steeds nieuwe manieren moeten bedenken om ze naar de belegerde steden en Jenin te brengen.

Alleen wanneer Israël zich terugtrekt, de koloniale nederzettingen ontmantelt (volgens de VN resoluties 242 en 338), en de Palestijnen een echte eigen soevereine staat krijgen, terug naar de grenzen van 1967, en niet een soort Apartheids - gatenkaas, met blokken van nederzettingen, met eeuwige, zogenaamde “tijdelijke” militaire controleposten [het zogenaamde ‘edelmoedige aanbod’ van Barak], dan pas kan er een begin gemaakt worden met een algemeen vredesakkoord. Pas dan zal Israël verlost zijn van die gruwelijke zelfmoordacties, die wanhoopsdaden van mensen zonder enig perspectief, die in Israël zovele onschuldige mensenlevens eisen.

Na 14 jaar staan we hier dus nog. Door de slappe houding van de Nederlandse regering zullen we blijven staan, tot er geen Israëlische wapens meer gekocht worden, zoals dit (nu demissionaire) kabinet onlangs nog deed. En in Europees verband eisen we de onmiddellijke opschorting van het Associatie handelsverdrag met Israël, waarin nota bene respect voor de mensenrechten als voorwaarde wordt gesteld. We blijven hier staan tot alle VN resoluties zijn uitgevoerd en er een onafhankelijk vrij Palestina komt, dat veilig kan bestaan en zich ontplooien naast Israël

Wij Vrouwen in het Zwart weigeren elkaars vijanden te zijn. We blijven streven naar een vreedzame samenleving in het Midden Oosten, waarin uiteindelijk beide volken niet alleen naast elkaar maar ook in vrede met elkaar leven.

Onze leuzen: