houden een wake op vrijdag 7 febr. 2014
vanaf 12.45 uur op het SPUI in AMSTERDAM (Lieverdje)
46 jaar bezetting is meer dan genoeg!
Nieuwsbrief Februari:
Een woorden oorlog:
Fikse ruzie tussen de VS en Israël over het uitspreken van het woord boycot
John Kerry, VS minister van Buitenlandse zaken sprak onlangs op een internationale veiligheids conferentie in München over de dreigende mislukking van de zoveelste poging omhet zogeheten ‘vredesproces’ weer op gang te brengen.
Hij zei: ‘De risico’s zijn heel groot voor Israël. Mensen spreken over boycots. Dat zal toenemen wanneer dit mislukt. We hebben allemaal een groot belang bij het oplossen van dit conflict. De huidige status-quo kan absoluut niet - dat is 100% zeker - gehandhaafd worden. Het is niet houdbaar. Het is een illusie. Het is een voorbijgaand succes, er is een vergankelijke vrede.’
Onmiddellijk kwamen de gebruikelijke scheldpartijen op gang. ‘Hoe durft Kerry dat woord uit te spreken’ zei Netanyahu, ‘de internationale boycot beweging is immoreel en onrechtvaardig; ik wijk voor geen enkele druk waar het gaat om het beschermen van de vitale belangen van Israël en speciaal de veiligheid van de Israëlische burgers.’
En veiligheidsminister Steinitz meent dat Kerry onbeschoft is en dit niet te tolereren is. ‘We kunnen niet onderhandelen met een pistool tegen ons hoofd.’
De uiterst rechtse minister van Economische Zaken van de religieuze pro-settlerpartij Joods Huis wist het meteen: ‘Kerry staat aan de kant van onze vijanden, terwijl onze vrienden juist nu naast ons moeten staan, i.p.v. als een luidspreker te fungeren voor die antisemitische boycot pogingen om Israël te schaden.’ ‘Amerika begrijpt de realiteit niet van het Midden Oosten’ enz. enz. Dezelfde oude slogans, maar wonderlijk genoeg… het werkt niet meer.
In werkelijkheid zei Kerry en herhaalde dat vele malen, dat hij tegen boycots is, maar het b- woord was over zijn lippen gekomen en de paniek sloeg toe. In 2011 was al een heel ondemocratische anti- boycot wet door het Israëlische parlement geloodst, die later na protesten tijdelijk in de ijskast is gezet ... En nu voelde de Israëlische regering zich voor het eerst in de geschiedenis gedwongen een zitting te wijden aan de tot dan toe voor hen niet bestaande Boycot, Divestment & Sanctions acties [BDS], opgezet in 2005 door meer dan 170 Palestijnse organisaties, politieke partijen, vakbonden en bewegingen, die alle Palestijnen vertegenwoordigen: de vluchtelingen, de Palestijnen in de Bezette Gebieden, als ook die in Israël wonen.
In Amerika werd al in 1976 een anti-boycot wet aangenomen om Amerikaanse bedrijven te dwingen niet mee te doen aan boycots tegen Israël met als sancties extra belastingen en andere boetes; bleek zeer effectief, want de lust om op verzoeken tot boycot in te gaan, daalde met 15- 30 %.
Wat Europa betreft: De EU is nooit ingegaan op verzoeken van mensenrechten organisaties en actiegroepen zoals ook wij Vrouwen in het Zwart, die al vele jaren aandringen om het Associatieverdrag met Israël, dat hen allerlei handelsvoordelen geeft, op te schorten, zolang er mensen rechten worden geschonden. Ondanks het artikel 2 van dat verdrag: “based on respect for human rights and democratic principles”, worden de politieke en economische relaties niet afgebouwd, maar voortdurend opgewaardeerd tot het hoogste niveau mogelijk voor een niet EU- lid. Meedoen aan het Europees Songfestival, voetballen, geld uit fondsen voor gezamenlijk wetenschappelijk onderzoek; als je niet beter wist, zou je denken dat Israël gewoon lid is van de EU.
Nu eindelijk gaat er in Europa ook iets bewegen: vanaf 1 januari heeft de EU alle subsidies en financiën geblokkeerd voor Israëlische instanties en bedrijven, die buiten de 1967- zesdaagse oorlog wapenstilstandslinie opereren. In bezet gebied dus. En speciaal geen geld meer naar de nooit te stoppen nieuwe nederzettingen, die ondanks al het gekrakeel nog steeds 100% illegaal zijn volgens internationaal recht.
In ons land beginnen na jaren praten en pushen… nu de door ons al 8 jaar bepleitte boycot acties: eerst een paar supermarkten die geen producten meer nemen uit de nederzettingen. In december het grote nieuws dat Nederlands grootste waterbedrijf Vitens haar contract heeft ontbonden met Mekorot, het waterbedrijf van de Israëlische staat vanwege de hoofdrol, die dat bedrijf speelt bij de Israëlische diefstal van Palestijns water (zie jan. nieuwsbrief www.vrouweninhetzwart.nl).
En nu het spectaculairste Nederlandse boycot nieuws: PGGM, Nederlands op een na grootste pensioenfonds desinvesteert, trekt zich terug uit Israël. Trouwens: boze deelnemers aan het Algemeen Burgerlijk Pensioenfonds [ABP] voeren al een tijd actie om ABP te bewegen het voorbeeld van PGGM te volgen en ABP voert al oriënterende gesprekken met Israëlische banken. Na decennia ‘de beste vriend van Israël te zijn’, neemt de VVD/PvdA-regering nog steeds geen enkel initiatief, maar er zijn tenminste wel tekenen van onthouding, terwijl in het bedrijfsleven het eindelijk begint te rommelen. Waar een klein land eindelijk groot in kan zijn (geworden)!
De New York Times [decennia lang openlijk pro-Israël] van 2 februari vermeldt zelfs het terugtrekken van pensioenfonds PGGM: ‘Concern is growing in Israel about the growing boycott movement against its companies. Some European supermarket chains are already shunning agricultural produce from Jewish settlements in the West Bank. PGGM, a large Dutch pension fund management company, recently decided to withdraw all its investments from Israel’s five largest banks because they have branches in West Bank settlements or are involved in financing settlement construction.’
Omar Barghouti, een van de oprichters en leider van de BDS campagne - in april vorige jaar sprak hij nog met ons activisten in Den Haag - kwam ook uitvoerig aan het woord in de NYT en legt uit waarom de BDS begonnen is: naar het voorbeeld van de Zuid Afrikaanse anti- Apartheids boycot campagne, voor gelijke rechten van Palestijnen en voor het recht op terugkeer van de vluchtelingen naar het land en de huizen waar ze sinds 1948 uit zijn verdreven. Hij vraagt zich af: ‘Waarom zou Israël, een atoommacht met een sterke economie zich zo makkelijk gekwetst voelen door een vreedzame mensenrechten organisatie?’
Barghouti weet uit ervaring dat Israël heel ongerust is over het steeds groter aantal joodse Amerikanen die zich helemaal niet meer kunnen verenigen met de zionistische politiek van Israël, speciaal zij die de BDS beweging volgen en vaak ook leiden. Hij ziet ook de steeds sterker wordende afkeer van prominente joodse figuren, die de arrogantie van Israël om namens hen te spreken, afwijzen en ook bestrijden dat de zionistische staat ‘het Nationale Tehuis‘ is van alle joden. Duizenden jonge joodse Amerikanen hebben genoeg van Israëls eigen definitie: ethno- religieus zijn en tegelijkertijd claimen een democratische (zelfs de enige democratische) staat in het Midden Oosten te zijn. Zij zien het beloofde land van hun grootouders gewoon als een racistisch, koloniaal land, dat meer dan 60 jaar het Palestijnse volk met grof geweld onder de duim houdt, hun land en water afpakt en 12 jarige kinderen in de gevangenis stopt.
Hoe kunnen wij beter het succes aantonen van onze gezamenlijke vreedzame BDS-acties tijdens onze wakes, dan wat we nu voor onze ogen zien gebeuren, waar zich eindelijk een echte boycot, desinvesterings & sanctiesbeweging begint te ontwikkelen?
Bijna 25 jaar staan ‘Vrouwen in het Zwart’ nu op het Spui, vanaf de 1ste Intifada in 1989 en al bijna 10 jaar roepen we op om de Israëlische producten uit de nederzettingen te boycotten, gaan we met het langskomende publiek in discussie. Vroeger soms beschimpt, krijgen we nu overwegend veel begrip en sympathie en willen mensen iets tekenen of meedoen aan acties.
Staan we met onze spandoeken:
Stop de invasies in Gaza en landconfiscaties in Palestijns gebied
Weg met de annexatie muur - The wall must fall
Koop geen apartheidsproducten
Beëindig de bezetting van de Westoever, omsingeling en uithongering van Gaza
Ontruim alle sinds 1967 gestichte nederzettingen
Jeruzalem, hoofdstad voor twee volken
en heel belangrijk:
Erken het recht op terugkeer van Palestijnse vluchtelingen
Al die tijd worden onze wakes op het Spui genegeerd door de Nederlandse media - evenzoveel jaren worden we door freelance fotografen op de foto gezet en gefilmd, waarna de journalist op de diverse redacties te horen krijgen dat we geen nieuws zijn. Nooit iets geplaatst dus, maar onze publiciteit gaat succesvol langs andere kanalen.
